پاسخ
ابتدا مطلبی را عرض میكنم ، اگر چه اگر اين مطلب را بگويم ممكن است خيال كنيد كه من میخواهم بگويم كه اين حديث چندان قوی نيست . ولی اينطور نيست . ما بايد ببينيم كه اين جمله ، اولا معنی و مفهوم واقعيش چيست و حضرت چه میخواهد بگويد ؟ ثانيا آيا با ساير تعليماتی كه در متن اسلام هست و از آن جمله كلمات خود ايشان وفق میدهد يا نه ؟ مقدمهای كه میخواهم عرض كنم اين است : تعبيری دارند علمای ادب - و غير علمای ادب هم اين حرف را میزنند - و آن اين است كه میگويند در تعبيرات زبان عربی ( در فارسی هم لابد هست ، و در هر زبانی هست ، چون در واقع مربوط به بشر است نه مربوط به يك زبان خاص ) در الفاظی كه مربوط به حالات روانی انسان است ، گاهی لفظ را به كار میبرند نه به اعتبار خود آن حالتروانی ، بلكه به اعتبار اثری كه معمولا در آن حالت روانی از انسان سرمیزند . مثلا مهربانی . خود مهربانی يا رحم ( در زبان عربی ) يك حالت روانی است ، و احساسی است در انسان . گاهی اين كلمه به كار برده میشود در مورد خود اين احساس بهپاورقی : . 1 نهجالبلاغه فيضالاسلام ، حكمت . 226