نشود و فقط به پيكر عمل توجه گردد تبديل شود .
اينها چيزهايی است كه ما تنها در نماز اسلامی به دست می‏آوريم و متوجه‏
می‏شويم كه بسياری از برنامه‏های تربيتی به وسيله اين عبادت و در پيكر اين‏
عبادت پياده می‏شود ، گذشته از اينكه خود اين عمل ، پرورش عشق و محبت‏
خدا و معنويت در انسان است ، كه اين ، روح عبادت است .
دو مسئله است كه بايد گفته شود . يكی اينكه در اخلاق و تربيت اسلامی به‏
چه اصول و مبانی‏ئی توجه شده . در اخلاق و تربيت ، صحيح نيست كه بگوئيم :
اخلاق خوب ، تربيت خوب . اخلاق خوب و تربيت خوب را بايد به دست آورد
. كسی نمی‏گويد غير از اين است ، ولی عمده اين است كه هر مكتبی چه سيستم‏
اخلاقی خوب می‏داند و چه سيستم اخلاقی را بد می‏داند . مكتبهای اخلاقی دنيا
كه همه اخلاق پيشنهادی خود را به عنوان اخلاق خوب پيشنهاد كرده‏اند
تفاوتشان با يكديگر در حد تضاد است ، يعنی حداكثر تباين ميانشان هست ،
يك عمل را مكتبی اخلاقی می‏داند و مكتب ديگر ضداخلاقی . اخلاق ، علم دستوری‏
است ، يعنی علم " چگونه بايد بود " و فرمان اينكه اينطور باش . سئوال‏
اين است كه چگونه باشيم از نظر اين مكتب خوب خواهيم بود ؟ پس صرف‏
توصيه كردن به اينكه اخلاق خوب داشته باشيد ، معرف يك مكتب اخلاقی‏
نمی‏تواند باشد ، و شايد مكرر گفته باشيم كه پوك‏ترين و بی‏مغزترين حرفها
همين حرف منسوب به زردشت است كه می‏گويد : " گفتار نيك ، پندار نيك‏
، كردار نيك " . آخر نيكی چه هست ؟ مثل اينست كه از مهندسی برای‏
ساختمان يك مسجد طرح بخواهند ، بعد به او