مجالست صالحان آثار نيك فوقالعاده دارد و مجالست بدان آثار سوء
فوقالعاده دارد ، و اين يك امری است كه اجتناب ناپذير است ، يعنی
انسان هر چه بخواهد به اصطلاح در دل خودش را ببندد و وقتی كه میخواهد با
كسی معاشرت بكند ، خودش را آنچنان ضبط بكند كه از او اثری نگيرد ، باز
كم و بيش اثر میپذيرد . پيغمبر اكرم فرمود : « المرء علی دين خليله » (
1 ) . هر كسی به دين دوستش است . مقصود اينست كه شما اگر كسی را دوست
و خليل بگيريد ، با كسی دوست بشويد ، دين او را هم پذيرفتهايد .
در نهجالبلاغه تعبيری است به اين صورت : « مجالسة اهل الهوی منساش
للايمان » ( 2 ) . نشست و برخاست كردن با مردم هواپرست و غافل از خدا ،
فراموشی ايمان است . اگر " منساش " مصدر ميمی باشد ، " منساش للايمان
" میشود فراموشی ايمان ، و اگر اسم مكان باشد - كه بيشتر در اين مورد
اطلاق میشود - تعبير ، جالبتر میشود : فراموشخانه ايمان ، فراموشگاه ايمان
( 3 ) .
ايشان میفرمايند : همنشينی با هواپرستان ، فراموشخانه ايمان است ،
يعنی انسان آنجا كه برود اصلا ايمان را فراموش میكند .
در يكی از آيات قرآن ، در سوره طه و ظاهرا خطاب به موسی بن عمران
میفرمايد : « فلا يصدنك عنها من لا يؤمن بها واتبع هواه »
پاورقی :
. 1 كافی . 375 / 2
. 2 نهجالبلاغه فيض الاسلام ، خطبه . 85
. 3 در عصر ما " فراموشخانه " مصطلح بود كه آن مردك ميرزا ملكم خان
درست كرده بود . البته اين يك حقهبازی بوده كه میرفتند آنجا ، چيزهايی
به آنها میگفتند ، وقتی بيرون میآمدند ، چيزی بروز نمیدادند ، اسمش را
گذاشته بودند " فراموشخانه " .